JULIAN SIMMONS - LIFE JUST GOES ON (EIGEN BEHEER)
Een kenmerk van classic albums is dat ze bij iedere beluistering beter worden, dat je telkens nieuwe dingen hoort en diepere lagen ontdekt, dat ze nooit gaan vervelen. Of Julian Simmons echt een klassieker heeft gemaakt, zullen we pas binnen een paar jaar kunnen beoordelen. Het zal ervan afhangen of de plaat wordt opgepikt door het traditionele reggaepubliek, de mensen die het genre liefst vereenzelvigen met de roots uit de gouden jaren '70 van Bob Marley, Burning Spear, Culture, Steel Pulse en aanverwanten. Vooral de fans van Lucky Dube zullen opgetogen zijn met deze release, wat ons betreft een van de beste Afrikaanse reggaealbums ooit.
Tenminste, zo klinkt de reggae van Julian Simmons. Zelf is hij afkomstig van Sint-Maarten (Kleine Antillen) en de plaat werd grotendeels opgenomen en gemixt in de Ebony Studio van Sen-C P in Zwijndrecht. Alle gastmuzikanten zijn Belgen, met glansrollen voor Wouter 'Wowie' Rosseel (Pura Vida, Jamaican Jazz Orchestra) op leadgitaar en Liesbeth Vleminckx en Gregor Gymnoris op saxofoon. Een echte band heeft Simmons niet om de eenvoudige reden dat hij haast alle instrumenten zelf speelt: drum, bas, percussie, toetsen, ritmegitaar, melodica, lead èn backing vocals. Een muzikaal multitalent dus, en hij schrijft ook nog eens prachtige liedjes, echte songs met strofes en refreinen en vooral zinnige teksten. "His music and messages are inspired by his own experiences," lezen we op de website: "…the joy and struggles of life, world affairs, the struggle for truth, freedom and justice, our environment, our community, ancient African history and world history. Julian's goals are to awaken the consciousness of the people to realities of life and to leave a legacy that can guide generations to come."
Niks mis met een beetje ambitie, zeg maar, zeker niet als je de tools in huis hebt om die ook waar te maken. Als toetsenist van Rootman J and Zion Youth Crew, Waza Roots en Seekaman Band was hij ons niet echt opgevallen maar met dit album levert hij alleszins een indrukwekkend debuut af.
Opener 'Keep Trodding On' is al meteen een hartversterkend statement over de kracht van Rastafari en het doorzettingsvermogen dat Simmons daaruit puurt. De borrelende, rijkgeschakeerde percussie zet de toon voor de hele plaat. 'Who Deh' is een echte meezinger, one drop met een jungle twist. In 'No Competition' drijft de zanger het ritme voor het eerst op, en voegt een ijle melodica toe aan zijn instrumentarium. Ook op percussie schakelt hij een versnelling hoger en laat de trommeltjes en belletjes elegant mee draven op het ritme.
Het eerste echte hoogtepunt op de plaat is 'Humans Under Control', met een geïnspireerde Wowie op gitaar, prachtige blazers (die ook hun eigen mooie tussenstuk krijgen) en zalige backing vocals van Julian Simmons zelf. Hij gaat op hetzelfde inventieve elan verder in 'Mama' en waagt zich in 'Where Is God' aan zijn eigen zachte variant van deejayen, begeleid door een riddim van al even bescheiden (maar wel live gespeelde) ragga beats. Op God wachten heeft geen zin, is de boodschap. "Revolution must start in your mind!". De revolutie komt ook ter sprake in het heerlijke 'Sweet Reggae', klassieke one drop opgesmukt met een fris orgeltje, en opnieuw een nummer dat je vrijwel onmiddellijk spontaan meezingt, "skanking steady". Simmons doet "serve the people in need" rijmen op "help us succeed" maar zet ons even goed aan om te moven en te grooven op het ritme van de reggae.
Vertrouwde thema's ook in 'Get Ready', zij het met een licht filosofische inslag. "The future connects with age and time". Topwerk van de blazers opnieuw. In het uptempo 'Leave I Alone' klinkt de zanger (en het koortje dat hij zelf vormt) enthousiast en levenslustig maar de songtekst is minder vrolijk, over sociale druk en hoe ermee om te gaan. 'Earth Dread' is wat ons betreft de beste track van het album, vorstelijk gearrangeerd, met prominente saxofoon en kleurrijke percussie. "Earth get red and dread", dat klinkt onheilspellend, zeg maar apocalyptisch, maar dread is voor de rastaman even goed een triomfkreet. Iedereen dreadlocks!
'Love' is dan weer even lieflijk als de titel doet vermoeden. Zou een nummer van Bob Marley kunnen zijn, zeker met die Junior Marvin-achtige gitaar erbij. Als bonus krijgen we nog een dubje mee van 'Sweet Reggae', als vanouds perfect gemixt door Sen-C P, die als producer en engineer stilaan een indrukwekkend oeuvre heeft opgebouwd.